دنیای چراغ قرمز های عمودی من (1)

واسه ورودی دانشگاه  تست سلامت میگرفتن ، من و هم اتاقیم با هم رفتیم ... همه ی تست ها خوب بود تا اینکه رسیدیم به تست کوررنگی ، هم اتاقیم طی کمتر از 10 ثانیه همه ی اون 10 تا عدد رو گفت و من  سر سومی قفل کردم ... فقط یه سری نقاط رنگی بی معنی بود و بعد رفتم سراغ عدد بعدی و اون هم همینطور و ....

اولین خاطره من از این موضوع برمیگرده به زمانی که پیش دبستانی میرفتم... یه جعبه مدادرنگی مثلا 10 رنگ بود و من فقط شاید5 تاشو میتونستم درست از هم تشخیص بدم ... خیلی اوقات تنه درخت سیاه میشد و گاهی اوقات هم قهوه ای سوخته چون عملا نمیتونستم اون دوتا رو درست از هم تشخیص بدم و هرکدوم دم دست تر بود رو استفاده میکردم ... این مشکل واسه همه طیف رنگ بود ولی معضل اصلی سبز و قهوه ای بود چون مثلا صورتی و آبی و بنفش و ... شاید  منطقی باشه اشتباه گرفتنشون ولی قهوه ای و سبز نه :) 

خلاصه پیش دبستانی گذشت و ابتدایی هم با یه رسوایی گذشت که زیاد ازش بیاد ندارم و تا اینجا هم مشکل خاصی نبود تا اینکه  کار کشید به زمانی که من به سنی رسیدم که میتونستم برم مغازه  ...   مغازه پارچه فروشی ... 

خب اونموقع هم تا وقتی که بابا توی مغازه بود اوضاع خوب بود چون وقتی مثلا میخواست که نخی با رنگ قهوه ای رو بیارم  میگفت از پایین چهارمی رو بیار و هیچوقت نمیگفت قهوه ای رو بیار چون میدونست که دور خودم میچرخم چون قهوه ای یا سبز اصولا بزرگترین نقطه ضعف منه و وقتی که بگن قهوه ای من عملا همه رنگا رو قهوه ای میبینم ... ولی زمانهایی هم بود که بابا میرفت نماز یا کاری داشت و شاگرد هم نداشتیم و من میموندم تنها توی مغازه و مثلا خانومی میومد داخل و میگفت کرپ سوسنی میخوام و من چشام گرد میشد یه نگاه 360 به مغازه مینداختم و میدیم که ای دل غافل همه ی طاقه ها سوسنی شدن و میگفتم شرمنده نداریم ... یا میگفتم اینجا قفسه کرپ هامونه ببینید هست یا نه و خب من هم اگه جای اون خانوم بودم زیاد از این برخورد خوشم نمیومد :)

حالا فک کنین که میخوام این قضیه رو ربط بدم به ریاضی و تاثیری که این نقص جزئی که خیلیا حتی تا دم مرگشون هم ازش خبر ندارن توی زندگی من گذاشت ... ولی در روزهای آینده چون فعلا به شدت سرما خوردم و نمیتونم حواسمو متمرکز کنم...